.

.
Volg mij ook op TWITTER klik hiervoor op de foto

donderdag 17 september 2015

Een asielzoekerscentrum, je zou der maar bij in de buurt wonen!



Sirenes loeien in het midden van de nacht.

Hoge hekken omvatten het terrein waarbij het niet helemaal duidelijk is of deze er staan om de bewoners binnen te houden of ongewenste bezoekers buiten. Bezoekers die wel eens zouden willen weten hoeveel van zijn of haar eigendommen zich achter deze hekken bevinden.

Politie rijd af en aan.

Een luide schreeuw in de vroege ochtend, een auto stopt, mannen springen uit de auto en schreeuwen, duwen roepen luidruchtig tegen andere mannen die hier rondhangen, roepen in een taal die wij niet kunnen begrijpen, meer geschreeuw met piepende banden vertrekt de auto en de betrekkelijke rust keert weer langzaam terug.

Vandalisme, diefstal, mishandeling is aan de orde van de dag, messen, vuisten en verbaal geweld zijn meer regel als uitzondering, nog geen kogels, godzijdank nog geen kogels, maar hoe lang duurt het nog voor er wel kogels gaan rondvliegen?

Nachten lang wakker liggen van het geschreeuw, de vreemde talen die roepen in een mobile telefoon, waarom altijd in de nacht? Waarom mogen wij niet gewoon slapen, wij moeten morgenvroeg wel weer gewoon opstaan, wie helpt ons?

Groepen mannen terroriseren de buurt enkel en alleen door hun aanwezigheid in grote aantallen hebben mensen angst om in de avond de straat nog te betreden. Je woont er en je leeft steeds meer in een isolement daar je de straat niet meer op durft.

Meisjes durven niet naar huis, angst om het conflict gebied te betreden, angst om de groep tegemoet te fietsen, om-fietsen kan niet. Je moet toch naar huis, je moet er langs om naar huis te kunnen, bellen hulp vragen. "papa haal ons op wij durven er niet langs, ze roepen tegen ons, wij verstaan ze niet kom ons halen wij willen naar huis, papa help"

Grote groepen zwalken ogenschijnlijk doelloos over straat, ze praten niet ze schreeuwen brullen in een onverstaanbaar taaltje, een vreemde taal die mensen angstig maakt, met reden? zonder reden? wie kan het zeggen? Je verstaat het niet dus reageert de angst, angst voor het onbekende, angst die je binnenhoud in de avond, geschreeuw en gebrul dat door gaat tot diep in de nacht en weer ga je met rood omringde ogen van de slaap naar je werk met steeds maar weer die angst of je gezin wel veilig is alleen thuis. Onleefbare omstandigheden, maar niemand wil je helpen, niemand die je vraagt hoe jij er nou eigenlijk over denkt. Ja er zijn bijeenkomsten en ja daar luisteren ze naar je angst maar ze doen niets voor je, ze laten je barsten want zo erg zou het wel niet zijn. Ze zouden hier zelf eens een weekje moeten komen wonen.

Die leuke dame aan de kassa is vervangen door een potige man, contact met vrouwen mogen ze niet, eten proeven in de supermarkt is de normaalste zaak van de wereld, wanneer je thuiskomt is je voortuin verandert in een hangplek, onleefbare omstandigheden, maar daar hebben ze gewoonweg schijt aan. Wie doet er iets voor ons? Wie komt er nou eens echt op voor onze belangen? Meepraten mogen we, maar wat heeft het voor nut wanneer er niet naar ons wordt geluisterd?

"Een samenvatting van opmerkingen van mensen die wonen in de nabijheid van gelukszoekers centra hier in de buurt" opgetekend door Bolo

Geen opmerkingen: