VLUCHTELINGEN

Zelfs islam vriendjes wensen moslim vluchtelingen Syrië niet op te vangen

Is dit nou een daverende verrassing of zijn de vrienden van de moslimbroeders gewoon niet van plan om dit spul binnen de grens te halen en is het puur angst waardoor ook de echte vluchtelingen uit Syrië nu buiten de boot vallen? 

Eigenlijk is het natuurlijk logisch dat men deze mensen niet binnen wil halen, in elk geval dat wij ze buiten Europa moeten houden, laten we eerlijk zijn er lopen hier al meer dan genoeg maffen rond en het verschil tussen een echte vluchteling of een terrorist is aan de buitenkant zo maar niet te zien, dus waarom risico lopen?
Mij lijkt het een prima oplossing wanneer de vluchtelingen naar landen gaan waar het zelfde geloof aanbeden word, in elk geval is dan de kans op rotzooi, zoals aanslagen, het kleinste en waarom moeten wij steeds maar weer de grens open zetten en samen met de echte vluchtelingen, moslim terroristen, vrouwen mishandelaars, pedofiel aanbidders en oorlogsmisdadigers binnen halen en hiervoor bakken met geld over de balk smijten, geld dat we ook aan onze ouderen en aan onze economie zouden kunnen besteden.
Dus laat ze maar mooi naar Marokko verkassen en daar in een gelijkgestemd land aankloppen voor hulp en steun, dan zorgen wij er wel voor dat het in Nederland allemaal weer een beetje leefbaarder gaat worden.

Onderstaande artikel komt van De Gelderlander en is geschreven door Rik Goverde en laat zien dat men wereldwijd niet bepaalt zit te wachten op de Syriërs, vluchteling of niet, maar of dat we dit nou zo raar moeten vinden!

Met groet Bolo

Marokko biedt Syriërs ‘ tijdelijk niemandsland’ 

Syriërs die oorlog ontvluchten, komen na vele omzwervingen steeds vaker in Marokko.

TANGER – In een klein apparte­ment aan een geelbruine gang woont Abu Juma met zijn vrouw en vijf kinderen. Op de vierde ver­dieping van het enorme complex Le Printemps, aan de boulevard van de Marokkaanse havenstad Tanger. Hij betaalt iets meer dan 300 euro per maand aan huur. „Ik bedel bij moskeeën om die te kun­nen betalen. Ik moet wel. Er zijn geen banen, we hebben geen pa­pieren om te kunnen werken”, zegt de 34-jarige Syriër.

In Edlib, zo’n 60 kilometer van Aleppo, had hij een telefoonshop, vertelt Abu Juma. Een huis, een auto. Toen het leger hem opriep mee te vechten tegen de opstande­lingen, verkoos hij met zijn gezin te vluchten.
De familie hoort bij het groeiend aantal Syrische vluchtelingen dat uitgeblust neerstrijkt in Marokko.
Naar ruwe schatting zouden zo’n vijfhonderd Syriërs officieel asiel hebben aangevraagd in Marokko.
Een fractie van de honderdduizen­den vluchtelingen die landen als Jordanië, Turkije en Libanon op­vangen in kampen, maar het aan­tal groeit gestaag.

Ze ontvluchten de kampen in Li­banon en Jordanië, waar ze welis­waar hulp krijgen, maar geen kant op kunnen. De golfstaten ko­men ze niet in, in Egypte vrezen ze het Morsi- dan wel het revolu­tiekamp in getrokken te worden en weer een burgeroorlog mee te maken. Libië is te gevaarlijk en in Algerije lopen ze na drie maan­den kans gevangen gezet te wor­den. Dus komen ze terecht in het stabiele en Arabischtalige Marok­ko. „De Marokkaanse regering heeft vorig jaar een ‘tijdelijke be­scherming’ voor Syriërs aangekon­digd”, zegt Marc Fawe van de UN­HCR in Rabat. „Een snelle en tij­delijke status voor een grote groep mensen, zodat je niet met elke afzonderlijke vluchteling toe­latingsinterviews hoeft te hou­den. Het geeft bepaalde rechten als scholing, gezondheidszorg, ze kunnen werk zoeken.”

De tijdelijke bescherming is welis­waar aangekondigd, maar ze is nog niet van kracht. De Marok­kaanse overheid is huiverig een en ander te formaliseren, onder meer omdat ze niet zit te wach­ten op het mogelijk binnenhalen van Syrische Assad-aanhangers of terroristen. Fawe hoopt dat de tij­delijke status voor Syrische vluch­telingen binnen enkele maanden is geregeld. Tot die tijd bevinden de Syriërs in Marokko zich in een niemandsland. Gedoogd en wel­kom, maar meestal zonder visum en dus illegaal. Ze wonen bij el­kaar in goedkope hotels nabij het centrum van Rabat, of in com­plexen als Le Printemps in Tan­ger.
Alleen al daar wonen zo’n twintig Syrische families. Hafiz Jamil, die al vijf maanden samen met zijn twee vrouwen en vier kinderen een verdieping lager in Le Prin­temps woont: „Ik heb geprobeerd werk te vinden, maar niemand neemt me aan. Er is geen werk voor Marokkanen hier, laat staan voor illegale Syriërs.”
Abu Juma en de andere gezinnen voelen zich opgejaagd, van land naar land. „We hoorden dat Euro­pa 12.000 Syriers zou toelaten, maar dat zijn er maar een paar duizend geweest. Bijna iedereen laat ons in de steek: de Arabische landen, Europa, de VS.”

Hoe nu verder? Geen idee. Ze ho­pen op een bestaan in het stabiele Marokko. Terug naar Syrië kan voorlopig in elk geval niet.
Het dodental van de oorlog in Sy­rië is inmiddels opgelopen tot bo­ven de 130.000, volgens het Syri­sche Observatorium voor Mensen­rechten. Volgens de tellingen zijn ruim 46.000 burgers gedood, onder wie 7.000 kinderen.