15 Seconden

15 seconden 

het verschil tussen leven en dood 

voor een kind in Israël 

Stel je eens voor dat je alleen maar wilt proberen om als kind zijnde op een leuke manier je leven te leven. , echter terroristen vuren voortdurend raketten af richting je woonplaats, je huis ja je speelplaats, je voetbalveldje.

Stel je nu eens voor wanneer je een kind bent en je bent lekker een potje aan het voetballen en die sirene gaat af wat je dan allemaal moet doen, kun je dan wel lekker ontspannen spelen?

Je hebt 15 seconden de tijd om een schuilplaats te vinden. 

15 seconden die het verschil kunnen zijn tussen leven en dood. 

Dit is de kei harde realiteit waarmee kinderen in Sderot en andere zuidelijke Israëlische steden worden geconfronteerd, soms dagelijks, soms tien keer per dag.

Onze regering, het stelletje laffe linkse honden die al dansende naar de pijpen van de eu, de vs en hamas namens ons het vrije volk van Israël bestoken met bommen, nee ze sturen deze niet zelf, maar financieren deze raketten onder de mantel van ontwikkelingsgelden.

Gelukkig kan ik me dit niet voorstellen en kunnen me meiden zich ook niet voorstellen dat ze na het horen van een sirene, een luchtalarm binnen 15 seconden binnen moeten zijn, sta wel eens bij het voetballen van ze te kijken en denk ook niet dat het luchtalarm boven hen uit kan komen.............

Laat mij maar gelukkig zijn dat wij dit hier niet mee hoeven te maken, maar mijn hart is bij de kinderen van Israël, wat hebben deze kinderen verkeerd gedaan dat ze op zo'n manier buiten moeten spelen, met ten aller tijde in het achterhoofd waar ze naar toe moeten rennen wanneer het luchtalarm afgaat en wel binnen 15 seconden anders is het te laat.........

Elk kind heeft recht op een onbezorgde jeugd

Bolo

update : gezien door de ogen van een Israëlische moeder uit  Or Haner en een palestijnse moeder uit  Gaza-stad, beide worden samen met hun kinderen beperkt in hun bewegingsvrijheid en hun normale leven met één groot verschil, hamas valt veelal burgerdoelen in Israëli aan zonder van te voren te waarschuwen terwijl het Israëlische leger van te voren exact laat weten op welk hamas moordenaarshol de raketten gaan vallen zodat de burgers, die overigens door hamas als menselijk schild misbruikt worden, zichzelf eerst in veiligheid kunnen brengen.

Gelderlander e-paper 10 juli 2014

‘Dagelijks leven wordt vernietigd

Maya Bayder (35) uit kibboets Or Haner, 5 kilometer van de Gazastrook 

Maya Bayder werkt op een kinder­dagverblijf in een nabijgelegen dorp. Ze is bezorgd en uitgeput door de constante dreiging vanuit de lucht. Haar twee kinderen, een zoon van vier en een dochter van anderhalf, zijn de hele dag gespan­nen en in de war, zegt ze. „Mijn kinderen zijn hier geboren dus ze kennen geen ander leven, want het gaat hier al jaren zo. Nu esca­leert het, maar er worden al jaren bijna iedere week raketten op ons afgeschoten.”

Het grote verschil met ‘normale’ weken is volgens haar dat het nu niet mogelijk is routine in haar da­gelijkse bezigheden te krijgen.

„Eens in de anderhalf jaar esca­leert het tussen ons en de Pales­tijnen in Gaza. Dan wordt ieder­een gek. Dat betekent de vernieti­ging van ons dagelijks leven.”

Sinds de beschietingen tussen Is­raël en de Gazastrook eerder deze week snel toenamen, klinkt vele malen per dag en nacht het lucht­alarm in Or Haner, een agrarische gemeenschap van zo’n zeshon­derd zielen. Dan heeft Maya 15 se­conden om zichzelf en haar fami­lie in veiligheid te brengen. „Je raakt hypergevoelig. Ieder hard ge­luid jaagt ons schrik aan. Je bent altijd aan het kijken of je je dicht­bij een schuilkelder bevindt.”

Op het kinderdagverblijf past Bay­der op 43 kinderen die in de buurt van de Gazastrook wonen.

Dat is nu een extra verantwoorde­lijkheid. Het moeilijkste vindt ze het om de kleintjes uit te leggen wat er aan de hand is. „Ze zijn nog jong, dus ik geef alleen een boodschap van liefde en hoop.”

Maya is pessimistisch over de toe­komst en denkt niet dat Israël en de Palestijnen in de Gazastrook ooit vredig kunnen samenleven als ze niet met elkaar praten. „Ie­dereen moet eens afkoelen. Ik denk vaak aan de moeders in Ga­za. Die hebben ook kinderen. Het is zo vreselijk.” 

Bij luchtalarm heeft Maya 15 seconden om zichzelf en haar familie in veiligheid te brengen 

‘Te moe om nog te kunnen dromen’

Seryia Qadada (22) uit Gaza-stad, in de Gazastrook. 

Via een krakerige verbinding met hevig rumoer op de achtergrond klinkt een doodvermoeide stem.

Seryia Qadada heeft al 48 uur niet geslapen. De Israëlische bombar­dementen gaan dag en nacht door. Ze zit aan de tv gekluisterd voor het nieuws. Buiten durft ze niet te komen. „We hebben nu nog genoeg eten en drinken in huis, maar als dat op is weet ik niet wat ik moet doen. Ik zal wel naar buiten moeten.”

In de Gazastrook is geen lucht­alarm en er zijn veel minder schuilkelders dan in Israël. Het Is­raëlische leger waarschuwt welis­waar meestal bewoners van hui­zen die ze gaan bombarderen, maar Seryia voelt zich nergens vei­lig. Ze blijft dus thuis, in de buurt van haar echtgenoot. „We hebben gelukkig nog stroom uit de gene­rator, dat hebben veel mensen niet. We wachten af en bidden.”

Volgens haar kan de strijd met Is­raël nog wel even duren. „Mensen zijn woedend, omdat er burgers omkomen en gewond raken. Ze willen dat Hamas de mensen en ons land blijft verdedigen.”

Op de achtergrond klinkt ge­schreeuw. Even later volgt een ex­plosie. Seryia lijkt er niet van on­der de indruk. Ze is het niet altijd eens met Hamas, maar ze steunt de beweging wel in de huidige ge­vechten met Israël. „Ze komen tenminste voor ons op. We moe­ten nooit opgeven, zeggen ze, en dat vind ik ook.”


Door de slechte relatie van Ha­mas met buurland Egypte kun­nen maar weinig Palestijnen de Gazastrook uit. Seryia zou ook niet weg willen. „Als ik sterf, sterf ik hier. Als martelaar.” Soms denkt ze terug aan rustiger tijden, toen ze nog droomde over een stu­die in het buitenland en vrede met Israël. „Ik denk nog steeds dat vrede ooit mogelijk is, maar aan het buitenland denk ik niet meer. Ik ben te moe om nog te kunnen dromen.”