.

.
Volg mij ook op TWITTER klik hiervoor op de foto

vrijdag 14 februari 2014

Egypte, klaar met stoelendans?

Europa heeft veel goed te maken in Egypte

Dit is het moment waarop het Westen de ogen moet openen. 

In Egypte begrijpen ze er helemaal niets van. 
Op 25 janua­ri 2011 was er een revolutie tegen de seculiere dictatuur van Muba­rak. Tegen falende bestuurders.
Begonnen door het volk en dus van het volk. Het leidde tot de eer­ste gekozen president van het land.
Op 30 juni vorig jaar vond er een nog grotere revolutie plaats tegen de theocratische dictatuur van de Moslimbroederschap. Ook weer door het volk en dus van het volk. President Mursi had in de ogen van de Egyptenaren gefaald en zou het land zelfs hebben verra­den. De eerste revolutie werd ge­steund door hetWesten. De twee­de niet. Hoe kan dat?

Egypte staat op een drempel. Vori­ge maand was er een referendum over een nieuwe grondwet. Een wet die veel beter is dan het vori­ge ontwerp onder de Mursi-rege­ring. In termen van mensenrech­ten, gelijkheid tussen mannen en vrouwen, beperking van de macht en sociale rechtvaardig­heid zijn stappen gezet. Maar pa­pier
 is geduldig.Vanzelfsprekend brengt zo’n nieu­we wet nog geen vrede in een land van grote tegenstellingen.
Dat bleek onlangs weer eens toen
 het militaire regime ervoor koos om kritische journalisten, onder wie de Nederlandse Rena Netjes, te beschuldigen van steun aan ter­rorisme. We moeten er als Neder­land bovenop zitten dat dit soort praktijken stoppen.

Maar de vraag is wel of de VS en Europa zich daadwerkelijk be­wust zijn van de complexiteit van de situatie in Egypte. De vele Egyptenaren die wij vorige week spraken, vinden dat de Verenigde Staten en de Europese Unie veel te lang en te vriendelijk Mursi hebben gesteund. Terwijl voor miljoenen Egyptenaren duidelijk was dat de moslimbroeders een geheel eigen agenda volgden. Een agenda, die geen ruimte liet voor andersdenkenden en waarbij niet het belang van Egypte, maar het bredere belang van de moslim­broeders in de regio, centraal ston­den. Onder een president, die wel
gekozen was, maar alle beloften en democratische regels schond.
Hij trok in november 2012 alle macht naar zich toe en liet extre­misten, onder meer in de Sinaï, de vrije hand.
De Egyptenaren voelden zich vol­komen gerechtigd om opnieuw de straat op te gaan, ditmaal te­gen een theocratische dictatuur.

Gematigde moslims en christe­nen voelen zich nu bevrijd en hebben weer hoop. Zij zien in maarschalk al-Sisi, die het waag­de om Mursi aan de kant te zet­ten,
 een verlosser.HetWesten moet nu niet dezelf­de fout maken als bij Mursi, name­lijk het regime kritiekloos steu­nen terwijl enkel lippendienst werd bewezen aan de principes van een democratische rechts­staat. Maar Egypte verdient wél een eerlijke kans van de Verenig­de Staten en Europa.
Het brengt ons op het grote pro­bleem van Egypte. De steun voor al-Sisi en de koers die hij inzet lijkt massaal. Maar is een duurza­me toekomst mogelijk als de mos­limbroeders de machtswisseling van 2013 blijven weigeren te accep­teren? Zeker als zij een flink deel van het volk vertegenwoordigen?

Democratie behoort inclusief te zijn. En dus alle groepen te verte­genwoordigen. Maar het is wel tweerichtingsverkeer. Deelne­mers aan de democratie behoren zich volgens de regels van het spel te gedragen. Het gewapende verzet, waartoe de moslimbroe­ders hun toevlucht hebben geno­men, nadat ‘hun’ president de macht is ontnomen, doet op dat punt het ergste vrezen. Zeker om­dat dit geweld, vooral in eerste in­stantie, niet was gericht tegen le­ger en politie, maar tegen mede­burgers en in het bijzonder de christelijke kopten. Een ding is ze­ker: de weg naar democratie en rechtsstaat kan nooit in handen liggen van groeperingen die de de­mocratie en rechtsstaat ten diep­ste verwerpen.
De complexe situatie in Egypte geeft blijvend reden tot zorg. Bij de viering van de derde verjaar­dag van de revolutie waren zestig doden te betreuren. Op terreur en destabilisatieacties, waarvoor de Moslimbroederschap nu kiest, moet natuurlijk een antwoord ko­men. Maar hard terugslaan, met ri­sico’s op een ‘dictatuur Mubarak 2.0’, kan het antwoord niet zijn.
Toch is dit het moment waarop hetWesten de ogen moet openen voor wat er in Egypte al is bereikt. Er is wel degelijk iets blijvends veranderd na 25 januari 2011. Men­sen zijn zelfbewuster geworden, houden zich bezig met politiek waar ze dat nooit eerder hebben gedaan. De Egyptenaren hebben ervaren dat wat zij vinden ertoe doet. Dat zagen ze toen Mubarak het veld moest ruimen. En dat is wat hen nog steeds drijft, nu de nieuwe grondwet is aangenomen en de verkiezingen voor de nieu­we president en het parlement aanstaande zijn.

Dat zelfbewustzijn biedt kansen om te bouwen aan het nieuwe Egypte. Wat ons betreft, niet zon­der, maar met krachtige hulp van het nabije Europa. Er gaat nog veel mis in Egypte. Toch is het hoog tijd dat hetWesten de ogen opent voor wat er in het land al wel is bereikt.
 

door Peter van Dalen en Joël Voordewind 

Peter van Dalen en Joël Voordewind zijn respectievelijk Europarlementariër en Nederlands parlementariër voor de ChristenUnie. Ze brachten eind vorige maand nog een bezoek aan Egypte

vanuit E-paper De Gelderlander


1 opmerking:

Fubar zei

Wie Rena 'niet zo' Netjes is, moeten ze nog maar eens goed uitzoeken. En:
"Het brengt ons op het grote pro­bleem van Egypte."
Is heel simpel; de Nijl zorgt voor wat vruchtbare landbouwgrond en kan iets van 5 tot 10 miljoen mensen voeden, als je er dan met 80 miljoen zit gaat het mis en als je denkt dat het gezond is om je bevolkingsaantal elke 30 jaar te verdubbelen dan staat er een waanzinnige catastrofe te wachten aan het einde van de weg.