Kinderen en Oorlog

De vergeten kindslachtoffers van Hamas en ISIS

Terwijl woedende linkse menigten, gedrapeerd met hun Keffiyahs, krijsen over Gaza op de openbare pleinen van zo'n beetje elke grote stad, ging ISIS "gewoon" verder met de genocidale opmars richting Bagdad. In de laatste 24 uur vluchtten de Yazidis, een niet-islamitische minderheid, voor ISIS naar een bergtop waar hun kinderen sterven van de dorst, terwijl de wereld toekijkt en zwijgt.

De grimmige realiteit van hun benarde situatie, gevangen gezeten tussen dorst en een genocidale leger, staat in schril contrast met de valse beweringen over Gaza waar ladingen aan goederen uit Israël de grens blijven passeren tijdens de oorlogstijd, waar de winkelcentra i-Phones hebben en de vijfsterrenhotels taarten aanbieden zo groot dat ze alleen met een hijskraan kunnen worden aangesneden.

De dode Yazidi kinderen zullen niet inspireren tot eventuele protesten of al te veel verontwaardiging. De hysterische demonstraties voor Gaza zullen niet plotseling veranderen in anti-ISIS demonstraties. Wanneer een van de boze witte demonstranten met dode-baby-posters daarover ondervraagd wordt, antwoorden zij iets dat lijkt op: "Het is Bush zijn schuld", of "Het is Tony Blair zijn schuld", tja moslims of de islam als schuldige aanwijzen voor de moordpartijen van Isis gaat natuurlijk ook veel te ver, of zullen deze veelal linkse of islamitische demonstranten eenvoudigweg te dom zijn om eens realistisch naar de wereld te kijken? 

En ze stonden er in het begin van de eeuw ook al om elke poging om Saddam Hussein omver te werpen aan de kaak te stellen. De dode kinderen die vergast werden door Saddam, als ook de kinderen in zijn gevangenissen, waren helaas minder fotogeniek dan de vreemde blonde kinderen van Gaza's Pallywood.

Anna, een twee jaar oud meisje, wiens voeten waren verpletterd door Saddams folteraars, heeft hen nooit iets kunnen schelen. Het zijn niet de kinderen waar ze zorgen over hebben, zelfs niet de van dorst stervende Yazidi-kinderen in Irak, of de gemartelde kinderen in de gevangenissen van Saddam Hoessein of zelfs maar de dode kinderen van Gaza die als levende menselijk schilden werden gebruikt door Hamas om vervolgens na hun dood als kartonnen propagandaborden rond te worden gezeuld door woedende marxisten, maar wel duidelijk in beeld voor de nooit afwezige camera's om wederom een nieuwe productie uit de Pallywood studio's te laten rollen.

Toen zij dachten dat Israël een speeltuin in de buurt van het vluchtelingenkamp al-Shati had gebombardeerd waarbij negen kinderen gedood werden, raakten ze in een moorddadige krampaanval van verontwaardiging tegen de Israël's, echter toen later bleek dat een ontploffende Hamas-raket hier verantwoordelijk voor was viel er een doodse stilte en werden de slachtoffertjes gewoonweg vergeten.

Zij hebben even weinig interesse in het 3-jarige meisje dat gedood werd door een Hamas-raket in de eerste dagen van deze voor iedereen verschrikkelijke oorlog.
Dit gebeurde reeds in 2012 ook al toen een 11 maanden oude dode baby, als  ironische voorpagina foto werd getoond, even snel weer was verdwenen zodra de dood bleek te zijn veroorzaakt door een Hamas-raket. 
Hetzelfde gebeurde met Hadil al-Haddad, een 2-jarig meisje in Gaza, wiens foto even snel als nieuws van gisteren werd vergeten zodra bleek dat het een Hamas-raket was geweest die verantwoordelijk was voor haar dood .

Maar de foto's van de dode en gewonde kinderen worden goed bewaard is de studio's van Pallywood om samen met de dode kinderen van Syrië, en misschien binnenkort de dode kinderen van de Yazidi te gaan verschijnen op de door leugens en onwaarheden gevoede hatelijk boze anti-Israël demonstraties.
Zolang ze de foto's niet kunnen gebruiken in de propaganda show belande ze gewoon bij het oud papier.

Als ze echt zo bezorgd waren over deze palestijnse kinderen zouden zij dan niet minstens even woedend, geschrokken en pijnlijk getroffen moeten zijn door de dood van een kind in de handen van Saddam Hussein, net zoals ze zijn als de ISIS terroristen sterven door toedoen van de Amerikaanse en Britse soldaten. Maar nee in plaats daarvan leveren de dode Iraakse kinderen apathie op, en de dood van Al Qaeda-leden verontwaardiging.

Als het de kinderen waren waar ze zich zorgen over maakten, maken ze zich dan ook zorgen over de dood van een Israëlische kind?, of de dood van een moslimkind dat sterft door de handen van hamas, of zou dat niet van belang zijn, zou dit geen nieuwswaarden opleveren voor de journalisten en voor al degene die deze kinderen op de bloedige plakkaten met zich meedragen, of nog erger, willen de demonstranten dit eenvoudigweg niet inzien?

Helaas, zich het lot aantrekken van deze kinderen doen ze niet, hebben ze nog nooit gedaan ook en zullen ze waarschijnlijk ook nooit gaan doen aangezien dit niet in hun straatje past.

Ze geven helemaal niets om deze kinderen,  of eigenlijk geven ze om helemaal niemand in deze kwestie., ze haten alleen, ze haten Israël, ze haten het Europa, de Verenigde Staten, eigenlijk haten ze iedereen en de dode kinderen zijn slechts instrumenten, gereedschap, stukjes foto-papier voor hen dat ze misbruiken om hun ideologische vijanden schaamteloos aan te vallen met leugens en halve waarheden.

Tijdens de gevechten tussen Israël en Hamas in 2007 stierven er net zoveel Palestijnse Arabische kinderen in stamvetes als tijdens de Israëlische luchtaanvallen en in tegenstelling tot de slachtoffers tijdens de luchtaanvallen, waren de kinderen gedood tijdens de onderlinge stamvetes geen ongevallen.
Zodra Israël uit Gaza wegtrok, rapporteerde het VN-kantoor voor Coördinatie van Humanitaire Zaken een verslag met hierin een opvallende toename in de hoeveelheid intern geweld tussen de palestijnen onderling terwijl de meerderheid van de sterfgevallen nu wordt veroorzaakt door onderlinge stamvetes.

Het is een klein en smerig geheim, dat terwijl de palestijnse identiteit net zo nep is als een drie dollarbiljet, de stamidentiteit een krachtige en bepalende factor is in de palestijnse gebieden. Bovendien is het vaak moeilijk te zeggen of hamas- en fatah terroristen zijn aangesloten bij deze beweging vanwege persoonlijke overtuiging of omdat hun stam achter deze beweging staat en ze dus eenvoudigweg geen enkele keuze hebben.

Echter hamas en fatah zijn niet alleen ideologieën, het zijn ook grote uitgebreide stam-families, die strijden over land, eer en economische controle.

De oorsprong van Israëls strijd met het terrorisme gaat terug naar de wortels van de Al-Hoesseini-stam die in Jeruzalem kwam na de kruistochten en geprobeerd heeft om de stad te controleren.

De prominente leden en medewerkers van de stam omvatten de Hitler-moefti, Hajj Amin al-Hoesseini, en Yasser Arafat. (Arafat echter was meer direct gekoppeld aan de Al-Qudwas, een stam die zich van Irak tot Egypte uitstrekt. Beide stammen beschouwen zichzelf als een soort aristocratie met adellijke titel, wat nog weer een ander feit is waardoor hun postkoloniale pose als onderdrukt volk belachelijk hypocriet en lachwekkend is.)

Moslim kinderen die worden gedood in stamvetes tussen de grote families onderling, waarvan de lokale takken beweren de leiders te zijn van het Palestijnse volk, zelfs als ze met dezelfde wreedheid vechten voor de controle over Syrië en Irak, zijn eenvoudigweg geen onderwerp waarvoor een van de plakkaten dragers zich zal interesseren. Zet die deur op een kier, laat ze de waarheid eens zien in de hoop dat ze dit begrijpen en hun hele met eigendunk beladen campagne stort ineen tot een onsamenhangend geblaat wanneer ze strijden ter rechtvaardiging van het primaat van de ene terroristische groepering over de andere op basis van claims over afkomst van Mohammed door haar toonaangevende stammen.

Er zijn verhalen die gewoon niet worden verteld en wanneer ze wel worden verteld dan worden ze niet serieus genomen door dom links dat vrolijke als een kip zonder kop mee brult met de islamitische moordbrigades sympathisanten bendes die de Europese steden steeds meer in hun macht krijgen.

Toen VN-rapporteur en anti-oorlogactivist Scott Ritter Saddam Hussein in Irak bezocht, betrad hij een gevangenis die, in zijn eigen woorden "een gevangenis bleek te zijn voor kinderen - peuters tot pre-pubers - wier enige misdaad was dat zij de nakomelingen waren van degenen die zich politiek hadden uitgesproken tegen het regime van Saddam Hussein. Het was een verschrikkelijke scene."

Ritter weigerde ieder verdere bespreking erover, "want wat ik zag was zo verschrikkelijk dat het kan worden gebruikt door degenen die een oorlog met Irak willen bevorderen, en ik ben hier voor vrede."

Scott Ritter, die later werd gearresteerd voor het lastig vallen van minderjarige meisjes op internet, was niet daar als boodschapper van de vrede, in elk geval niet meer dan dat die haat spandoek dragers in Londen, Sydney en Montreal voor vrede zijn. Hij was aan het strijden om Saddam Hussein aan de macht te houden. En hij was bereid om een gevangenis vol kinderen op te offeren, om dit doel te bereiken.

Hij was bereid om kleine meisjes op te offeren, meisjes zoals Anna wiens voetjes waren geplet in een martelkamer, om Saddam Hussein aan de macht te houden. Ritter was bereid om dat te doen, omdat hij dezelfde moraal had als Saddam, of moeten we zeggen, gebrek aan moraal had?

Dat is dezelfde houding die de spandoek sjouwers hebben ten opzichte van de kinderen van Gaza, Irak en talloze andere plaatsen, zij gebruiken hen om oorlog te voeren in naam van de vrede, althans wanneer het hen goed uitkomt uiteraard.

Echter wanneer deze kinderen sterven door Hamas-raketten en stamvetes, wanneer ze worden gedood door ISIS en het hele moorddadige alfabet zooitje van het islamitisch terrorisme, dan willen ze niets meer met de kinderen te maken hebben en mogen ze sterven in stilte, uitgekotst en bij het vuil gezet, niet meer nuttig voor propaganda doeleinde, geen enkele nieuwswaarde meer, geen spandoek meer waard en geen foto in de krant aangezien ze enkel slachtoffer zijn wanneer Israël als dader kan worden aangewezen en dan maakt het echt niet uit of Israël  ook echt de dader is. dat is de kracht van deze anti Israël propaganda.

Voor Hamas en zijn aanhangers, die hun longen kapot schreeuwen met "Free Gaza", zijn kinderen, dood of levend, het zoveelste propagandawapen in het arsenaal van de terroristische theocratie.

Ze zijn enthousiast en bereid om de Joodse en moslimkinderen te doden in de naam van hun oorlog.

Artikel voor Frontpage Magazine geschreven door Daniel Greenfield, een journalist uit New York die de radicale islam met een kritische blik bekijkt en hierover bericht.

Originele artikel : Frontpage Magazine
Bewerking door : Wim Jongman

Aangepast en aangevuld door : Bolo