Kindermoord om goodwill

Terroristische propaganda 

Voor terroristen is de dood van onschuldige kinderen absoluut niet relevant. In een samenleving die martelaarschap ophemelt tot het ultieme teken van succes wordt de dood van onschuldige kinderen soms gezien als een zegen voor de onderlinge public relations strijd.
Bij elke actie is de intentie van het grootste belang dat er nooit een morele gelijkwaardigheid afgespiegeld mag worden tussen het opzettelijk doden van burgers en een vergeldingsactie die op tragische wijze leidt tot slachtoffers onder deze burgerbevolking.
Er is echter een klein verschil in het Midden-Oosten (met uitzondering van Israël) worden verslaggevers bedreigd. Hun keuze wordt eenvoudig gemaakt ofwel het promoten van het Palestijnse standpunt of stoppen met werken op de Westelijke Jordaanoever. Houd het oog van de camera vuil of verlies je baan. Deze "show" mag zo natuurlijk niet langer meer doorgaan.

"Dit hele conflict is één grote show en de Palestijnen geven ons het meest romantische verhaal." zo sprak een journalist over deze kwestie.

Terrorisme is een show; het moet een producent en een distributeur hebben, zonder een zekere medeplichtigheid van de internationale media, zou het terrorisme niet zo effectief zijn als nu en kan het uiteindelijk zelfs helemaal verdwijnen.

Terwijl Hamas een stormvloed aan raketten op de Israëlische burgerbevolking afvuurt krijgt het in ruil daarvoor zielige verhalen over het lijden en het sterven van honderden slachtoffers als gevolg van bijkomende schade door de tegenacties van  Israël en nu kan men zich afvragen: "Wat is het doel?"
Dezelfde kun je, je ook afvragen bij zelfmoordterrorisme, het enige echte doel lijkt te zijn om sympathie te verzamelen tijdens het terroriseren van de vijand, middels de media voor een groot publiek op een onbeperkt aantal televisie kanalen.

Slachtoffers, in deze show, of het nu Arabische of Israëlische slachtoffers zijn, spelen altijd een wedstrijdje tijdens het conflict in de hoop dat ze de meeste sympathie voor hun rol als slachtoffers krijgen. Deze "rol" wordt meestal gewonnen door Hamas en andere terreurorganisaties. De winnaars in deze propaganda show zijn meestal van islamitische oorsprong, afkomstig uit de Palestijnse gebieden en worden gefinancierd door Iran en andere landen met olie-inkomsten

Als een raket erin slaagt om een anti-raketschild van Israël te doorbreken en komt tot het veroorzaken van schade aan Israël, is de conclusie "Hamas toont zijn kracht" door het raken van de Joodse staat. Als een vergelding door Israël helaas resulteert in de dood van de Arabische burgers, dan "laat Hamas zien hoe onmenselijk Israël is," en dus spreekt heel de wereld dan schande over de actie van Israël. Voor hamas en soortgelijke terreurgroepen is zo'n strijd dus altijd een win-win situatie.

Waarom wordt het vuile oog van de camera altijd bespeeld door dezelfde acteurs? Laat ons antisemitisme, wat uiteraard een rol in deze huidige vergelijking speelt vergeten. Veel media  behoren zelfs tot de Joden, maar ze gebruiken dezelfde beelden, vaak ook nog eens uit hetzelfde gezichtspunt.

De realiteit is dat terroristen, activisten, Palestijnse strijders of hoe je ze ook wilt noemen, lang geleden de zwakte van democratieën leerde te bespelen. In samenlevingen waar de verdeling van de macht de sleutel tot vrijheid is, vrijheid van meningsuiting is een solide tegenmacht deze is in staat corruptie te onthullen, het aan de kaak stellen van een beleid, en een nieuwe vorm geven aan een systeem. De media zijn de echte leiders van de vrije wereld.

De Tweede Intifada die begon in 2000, bijvoorbeeld, was al  een lange tijd eerder voorbereid. Het was wachten op een religieuze naam, verwijzend naar een moskee gebouwd op de ruïnes van de Joodse tempel. Het was direct begonnen nadat Yasser Arafat het aanbod van premier Ehud Barak, 98% van de Palestijnse territoriale eisen in ruil voor een duurzame vrede had afgewezen.
De Intifada had slechts een "marketing gimmick" voordat het ontplofte in het gezicht van de wereld en heeft geleid tot duizenden slachtoffers aan beide kanten. Arafat vond zijn gimmick:. De (onschuldige) hulp en medeplichtigheid van een Franse televisiezender France 2 Niets was eenvoudiger dan een Palestijnse cameraman tussen een Israëlische basis en twee ongelukkige acteurs te posten, dan uiteindelijk deze dicht bij een shooter gewapend met een AK47 plaatsen en wachten maar op een grote primeur: Lampen, Camera ... Actie!

Het beeld van de vermeende schietpartij met de jonge Mohammed al-Dura, in elkaar gedoken tegen zijn vader onder vuur gelegen, maar wel zonder bloed! - Had meer succes dan een video op YouTube. Het maakt verder niks uit dat de beelden van hem terwijl hij zijn arm ophief nadat hij naar verluidt gedood werd getoond werden aan het Franse hof, en dat een aantal minuten van deze  film nog steeds "ontbreekt."
Het evenement werd verkocht als de beste van alle reality shows. Israël, was natuurlijk de schurk, en zelfs het gruwelijke lynchen van twee Israëlische reservisten in Ramallah een paar dagen later had niet dezelfde impact op de wereld:, dit waren volwassen mannen, geen jongens, maar soldaten die alle rechten hadden verloren, want ze waren soldaten en geen burgers.

Dankzij de al-Dura-show waren de Palestijnen in staat om hun zaak te promoten als een schone zaak, ondanks een eenvoudig basisprincipe van de filosofie en het recht: in elke actie is de achterliggende gedachte van het grootste belang.


Er mag nooit een morele gelijkwaardigheid bepaald worden tussen het opzettelijk doden van burgers, en een vergelding die op tragische wijze leidt tot slachtoffers onder de burgerbevolking, maar in het oog van de camera is een dood kind onder het bloed het sterkste moment van de show. Het is geen wonder dat Hamas vraagt ​​aan de bevolking van Gaza om in hun huizen te blijven, terwijl Israël vraagt ​​aan de burgers in Gaza om weg te gaan van plaatsen waar ze waarschijnlijk gaan bombarderen. De leiders van Hamas, die werken met de show, plaatst mensen in de kelders van scholen , moskeeën, ziekenhuizen en tunnels alwaar ook de wapens van hamas zich bevinden, en ze maken opmerkingen over de laatste ontwikkelingen om de propaganda show verder te verbeteren "Meer bloed we hebben meer bloed nodig."

De media die zijn pro-Palestijns, wanneer ze niet genoeg gruwelijke beelden van binnen Gaza vinden, recyclen ze oude foto's, photoshop, of het gebruik van beelden uit andere conflicten, vooral uit Irak en Syrië. In het huidige conflict met Israël misbruiken ze ook weer foto's uit eerdere gebeurtenissen.

Hoewel YouTube, Facebook en andere sociale media handig zijn om een groter publiek voor de propaganda show te bereiken blijven ook verslaggevers en journalisten hun rol spelen. Helaas, ze hebben geen keus. Zoals de journalist reeds vertelde, "Palestijnen hebben het scenario voor een prime-time stuk geschreven, omdat de redactie zou zeggen:  "Als het bloedt, dan verkoopt het." Van de redactie uit worden ze aangespoord om terug te komen met een sappig verhaal dat het zelfs zou kunnen halen tot blikvanger van de voorpagina.

Israël is ook een democratie, waar de vrijheid van meningsuiting absoluut en onvoorwaardelijk is, terwijl de Palestijnse gebieden in het minst slechte geval worden aangevoerd door een "gematigde" dictator, of door islamitische tirannen in het slechtste geval. 

Een verslaggever is een professional die  artikelen maakt door het schrijven van wat hij ziet en hoort, zijn reacties, zijn beelden, zijn mening, zijn verhaal. 

In Egypte werden drie journalisten onlangs veroordeeld, in een politiek-gemotiveerde sham-trial, tot zeven jaar in de gevangenis, gewoon daar ze hun werk aan het doen waren, helaas werkte ze voor Al Jazeera  in Qatar, de primaire supporter van de moslim broederschap, die juist waren verdreven uit Egypte door de huidige regering. Zelfs voor de "gematigde" Palestijnse president, Mahmoud Abbas, is het arresteren van journalisten die het aandurven om zijn regering in twijfel te trekken geen probleem. Waar blijft eigenlijk de verontwaardiging over deze schendingen van de mensenrechten?

De geweldige innovaties en ontdekkingen door Israëlische wetenschappers die leiden tot een beter leven voor de rest van de wereld, of het beeld van een een jongen tijdens het gooien van stenen naar een tank, welke van deze twee heeft de meeste dan wel hoogste waarde voor de media? Is het zelfs mogelijk om te werken in de Westelijke Jordaanoever of de Gazastrook, of in veel van de Arabische en islamitische staten, en zelfs een groot deel van Europa en toch een objectief standpunt innemen ten opzichte van Israël, of zelfs een eerlijk beeld schetsen in deze? Helaas, het antwoord is nee.

Reporters riskeren hun levens. Op de Westelijke Jordaanoever worden ze aan de hand meegenomen door Palestijnse 'vertalers' fixeermiddelen opgeleid om journalisten te begeleiden op dezelfde manier als in het Sovjet-tijdperk, spoetniks, of "oppassers", werden opgeleid om het communisme te bevorderen, en om ervoor te zorgen dat de toeristen en journalisten alleen dat zagen wat de overheid wilde dat ze zouden zien en tevens dat ze niet zien wat de regering wil dat ze niet zien. 

Het is natuurlijk schokkend om illegale immigranten kinderen opgesloten in kooien in de buurt van de zuidelijke grens van de VS te zien en dat het niet is toegestaan om ze te bezoeken ​​of de vrijheid om hen te spreken. Er is echter een klein verschil, in het Midden-Oosten, zijn en worden verslaggevers bedreigd , behalve in Israël dan. Hun keuze wordt eenvoudig gemaakt ofwel het promoten van het Palestijnse standpunt of stoppen met werken op de Westelijke Jordaanoever. Houd het oog van de camera vuil of verlies je baan. Deze "show" mag zo natuurlijk niet langer meer doorgaan.

Bij het maken van één van mijn documentaires, bood de Palestijn die mij en mijn mensen begeleiden me een primeur. Ik was Frans, hij vertrouwde erop dat ik me aan de kant van de Palestijnen zou scharen. "Weet je", zei hij, "wat goed betaalt? Een Israëlische soldaat doodt een kind. Bent u geïnteresseerd?" vervolgde hij. "Wij kunnen dat. Voor $ 10.000, kan ik alles organiseren." Sprak hij van een enscenering, of de werkelijke moord op een kind? Ik durfde het niet eens te vragen. Ik koester nog steeds de hoop dat ondanks deze en andere feiten mensen niet vrijwillig over gaan tot het opofferen van kinderen alleen maar om een ​​show te promoten, een show om de palestijnse boodschap te verheerlijken wel te verstaan.

Maar de buitenlandse journalisten concludeerde: "ze zijn niet geïnteresseerd tenzij het vanuit een anti-Israëlische hoek bekeken kan worden."

Alles in de Palestijnse samenleving is ontworpen om het martelaarschap te bevorderen . Als het programma niet zo effectief was en wanneer de media niet langer meer bereid was om geld te besteden en te verdienen aan de meest gruwelijke scènes, en als verslaggevers echt vrij waren om hun werk in de Palestijnse gebieden op een eerlijke manier te kunnen doen dan zou deze wreedheid wellicht niet eens meer bestaan. 

Als de journalisten niet langer meer konden rekenen op de medeplichtigheid, gedwongen of niet, van freelancers, die internationale organisaties met waardevolle "scoops" voor de gek houden of belazeren dan zou terrorisme op massale schaal zoals het is het uitgegroeid de laatste tijd, misschien niet eens gebeuren en zou er wellicht geen oorlog gaande zijn gaza.

Als de vrijheid van meningsuiting bestond in Palestijnse gebieden, of in een willekeurig moslim land ergens ter wereld, en feiten zouden worden weergegeven in plaats van gewelddadige beelden zou het heel anders lopen. Terwijl het allerbeste voor het Palestijnse volk een transparante en verantwoordelijke regering zou zijn die het leven van de mensen aldaar zal verbeteren. Het is waarschijnlijk puur de waarheid om te zeggen dat de "Palestijnse zaak" het grootste deel van hen die deze steunen al een lange tijd geleden zou hebben verloren wanneer er eerlijke berichtgeving zou zijn geweest. Ze zouden dan geen andere keuze hebben dan het nastreven van de vrede. Deze populistische media propaganda show mag zo niet langer meer doorgaan. 

Hoe kan het worden gestopt?

Kan deze nog wel worden gestopt?

Artikel van Pierre Rehov (Frans Israëlisch journalist en documentairemaker) verschenen op Gatestone Institute, vrije vertaling door Bolo