Turkije heeft een nieuw front geopend in de strijd tegen de islamitische staat militanten, door hun bombardementen op doelwitten in Syrië en het geeft de VS toestemming om met hun jets hetzelfde te doen vanaf Turks grondgebied.
Maar Turkije heeft ook een Koerdische rebellengroep gebombardeerd die voorop gaat in de strijd tegen de islamitische terroristen in Syrië en Irak.
De Turkse regering zegt dat het gaat bewijzen dat de Turkse interventie in het conflict van beslissende invloed gaat zijn.
Critici zeggen dat Turkije's strategie, gecompliceerd door langdurige problemen met zijn grote Koerdische minderheid, kortzichtig is en waarschijnlijk averechts gaat werken.
Hoe heeft het zover kunnen komen met Turkije?
Het oppervlakkige verhaal achter de Turkse interventie is duidelijk genoeg. Het begint op 20 juli met een zelfmoordaanslag in Suruc, een stad met een vooral Koerdische bevolking in het zuidoosten van Turkije, nabij de Syrische grens.
Een zelfmoordterrorist blies zichzelf op bij een bijeenkomst van linkse activisten,
hierbij verloren 32 mensen het leven. De aanval was blijkbaar uitgevoerd door islamitische staat. Echter
beschuldigde Koerdische demonstranten ook de Turkse regering voor het samenspannen met de terroristen iets dat uiteraard door de Turken werd ontkent.
Twee dagen later zijn het Koerdische strijders van de PKK (een door Turkije verboden politieke partij en guerrillabeweging) die
twee Turkse politieagenten ter dood brengen daar men hen beschuldigen wegens het helpen van de terroristen bij de Suruc aanslag.
Ondertussen botste terroristen van de islamitische staat met Turkse troepen langs de Syrische grens en hierbij kwam een Turkse soldaat om het leven.
Turkije heeft ook een deal gesloten met de Verenigde Staten die de Amerikanen toestemming gaat verlenen voor het gebruik van de basis Incirlik waardoor luchtaanvallen tegen islamitische staat sneller kunnen worden uitgevoerd.
Twee Turken werden gedood tijdens een vergelding waarschijnlijk uitgevoerd door de PKK en deze groepering heeft ook aangegeven dat het een decennia-oude gewapende strijd tegen Ankara kan doen herleven.
De Turkse regering zegt dat het er klaar voor is om alle mogelijke vijanden van het land te bestrijden. Echter veel waarnemers geloven dat het vooral geïnteresseerd is in één vijand in het bijzonder.
De één miljoen euro vraag is: Welke?
Sommigen zeggen dat Turkije de Amerikanen zal gaan helpen tegen de islamitische terroristen, terwijl het aanvallen van de PKK als een waarschuwing aan de Koerden moet worden gezien niet meer en niet minder. Anderen zeggen dat de Turken het hardste gaan strijden tegen de Koerden terwijl ze het absolute minimaal noodzakelijke tegen islamitische staat gaan doen.
"Het Turkse beleid komt er dus op neer om zo veel mogelijk te doen alsof ze strijd voeren tegen isis, terwijl ze tegelijkertijd alles in het werk gaan stellen om het andere doel, inderdaad PKK en de Koerden te vernietigen", zegt Kerem Oktem, hoogleraar aan het Centrum voor Zuidoost-Europese Studies aan de Universiteit van Graz in Oostenrijk.
Wat heeft Turkije tot nu toe gedaan?
Voor het achterliggende verhaal over de tussenkomst van Turkije kijken we naar de roerige geschiedenis van de Koerden.
Verenigd door etniciteit en gedeeld door moderne grenzen zijn de Koerden een aanzienlijke minderheid in Turkije, maar ze zijn ook een minderheid binnen de buurlanden Syrië, Irak en Iran.
In elk van deze landen hebben de Koerden in het verleden geageerd tegen de overheden, soms voor meer rechten, soms met de eis tot onafhankelijkheid.
Een gewapende strijd in Turkije werd jarenlang door de PKK gestreden tot het ondertekend van een wapenstilstand in 2013.
Die wapenstilstand werd onderstreept door de burgeroorlog in Syrië, waar de gewapende tak van de PKK, bekend als de YPG, een handje ging helpen.
Net als zijn bondgenoten in de Golfstaten wenst Turkije de omverwerping van de Syrische president Bashar al-Assad. Ook is deze beschuldigd van het ondersteunen van veel van de rebellengroepen die aldaar strijden, maar echter niet de YPG.
Turkije heeft bezorgd toegekeken en gereageerd, omdat de YPG winst heeft geboekt en er nu een eigen staat langs de zuidelijke Turkse grens aan het tot stand komen is en verder een ongewenste ontwikkeling voor de Turken namelijk de versplintering van Syrië.
De andere grote begunstiger was en is islamitische staat wiens Syrisch grondgebied ruwweg de gebieden van YPG omringt. Turkije ontkent de beschuldiging, geuit door veel Koerden, dat het wordt gebruikt om de Koerdische invloed onder controle te kunnen houden.
Turkije heeft echter gediend als een doorgang voor vele buitenlandse terroristen die staan te popelen om zich bij de jihad in Syrië aan te sluiten. Wapens en fondsen hebben naar verluidt ook dezelfde route via Turks grondgebied richting de islamitische terroristen gevolgd.
Tot nu toe heeft Turkije terughoudend gereageerd om een leidende rol in de door de VS geleide campagne tegen islamitische staat in te nemen. In plaats daarvan, hebben ze wel de PKK gelijkgesteld aan isis als zijnde terroristen en eiste ze de oprichting van een bufferzone gecontroleerd door geen van beide groepen tot diep in Syrisch grondgebied langs de Turkse grens.
Ondertussen heeft de YPG het voortouw genomen in de strijd tegen de islamitische terroristen in Syrië.
Gesteund door de Amerikaanse bombardementen verdedigde ze de grensstad Kobane tegen de militanten vorig jaar. Dit jaar hebben ze de militanten verdreven uit meer Syrische steden langs de Turkse grens met hierdoor de uitbreiding van het gebied onder haar controle en de hierop volgende verdere verstoring van de plannen van de Turkse regering.
Dus wat veranderd voor Turkije?
De Washington Post meldt dat de VS en Turkije
eind juli eindelijk overeenstemming over een bufferzone bereikte, net zoals ze een deal voor het gebruik van de basis Incirlik aangekondigd hebben door de Amerikanen. Veel analisten geloven dat Turkije tot actie werd aangespoord door de noodzaak om het westen en de acties van de YPG in Syrië te kunnen controleren.
Volgens deze theorie realiseerde de regering in Ankara zich dat haar aanpak van isis contra-productief is geweest. Door een verblijf aan de zijlijn heeft Turkije per ongeluk de YPG tot bloeien gebracht onder het schild van de Amerikaanse luchtaanvallen.
Het bufferzone plan geeft na verluidt Turkije een hoofdrol in het conflict, uiteraard naast de Verenigde Staten.
Details zijn nog onduidelijk, maar het plan lijkt te worden dat het noorden van Syrië, door de Amerikaanse luchtaanvallen gaat worden bestookt met Syrische oppositiegroepen ondersteund door Turkije en de VS om hiermee het verkregen vacuüm op te vullen en op deze manier zetten een rem op de Koerdische terreinwinst.
De deal tussen Turkije en de Verenigde Staten suggereert een voorkeur voor de oude allianties tussen NAVO-landen in plaats van de "shotgun bruiloften" met gewapende groeperingen op het Syrische slagveld.
"De Amerikaanse en Turkse positie aan het begin van het conflict zijn nooit anders geweest", zegt Aaron Stein, een expert over Turkije aan het Koninklijk United Services Institute, een in Londen gevestigde denktank. "De VS is niet van plan om ooit te kiezen voor de PKK in Ankara"
Er zijn andere verklaringen voor interventie van Turkije, naast de gebeurtenissen in Syrië.
Sinan Ulgen, een expert in het Turks buitenlands beleid van Carnegie Europa, een in Brussel gevestigde denktank, zegt dat Ankara haar visie heeft herzien als "een bruikbare vijand".
" Het beleid van Turkije met betrekking tot isis werd blootgesteld aan kritiek van NAVO-bondgenoten", zegt hij. Ondertussen heeft de Suruc aanval de strijdlust bij het volk doen toenemen voor een harde aanpak van isis, terwijl de gevaren van het gedogen van deze groep steeds duidelijker worden.
Binnenlandse politieke overwegingen kunnen ook een rol spelen. De regeringspartij AKP verloor haar meerderheid bij de recente verkiezingen, ze moeten forceren om te zoeken naar coalitiepartners. Het verloren terrein op een pro-Koerdische oppositiepartij, de HDP, doet pijn. De HDP die een verrassende winst gemaakt heeft door ook kiezers buiten haar etnische basis te trekken.
De heer Oktem betoogt dat de AKP het vizier heeft ingesteld op het aanroepen van nieuwe verkiezingen in de hoop op het krijgen van een beter resultaat, dat zou helpen om alleen te kunnen beslissen in Turkije.
Vechten tegen de PKK, zegt hij, is een middel om de HDP te verzwakken, waarbij de oppositiepartij steeds maar weer wordt bezoedeld door de associatie met de Koerdische minderheid.
Wat gebeurt er met de Koerden?
Het is niet duidelijk wat er zal gebeuren met het onlangs door de YPG verworven grondgebied. Maar als de bufferzone wordt toegepast, kunnen zij zich moeten terugtrekken uit bepaalde gebieden.
"De Koerden zijn eigenlijk altijd de Sjaak ze zijn niet welkom in de gebieden die ze nu zelf controleren", zegt Stein.
Hij vergelijkt de positie van de YPG's met die van de Iraakse Koerdische militie, de peshmerga, die ook vechten tegen isis, maar ook deze worden uiteindelijk weer weggejaagd uit het gebied, de Koerden zijn daar geen belangrijke etnische groepering.
Bovendien, aldus de heer Stein, kan de YPG worden gerustgesteld door de "de facto Amerikaanse veiligheidsgarantie" dat zij hebben genoten sinds de bombardementen op Kobane.
Turkije kan ook proberen om een wig te drijven tussen de YPG en PKK door het bezorgen van een zachtere aanpak van de Syrische Koerdische groep.
"Turkije is bezig om een onderscheid te maken tussen de twee groepen, aldus de heer Ulgen, op grond van de rol van de YPG's in de bestrijding van isis. Turkse luchtaanvallen, zo zegt hij, zullen vooral gericht zijn tegen de PKK op zijn bases in de bergen van Noord-Irak.
Er is echter geen garantie dat zo'n tactiek werkt. De hechte gelederen van de PKK en YPG hebben weinig aandacht voor nationale grenzen en men zou elke poging om een wig tussen hen te drijven wel eens eenvoudigweg kunnen negeren.
Wat zou er mis kunnen gaan?
Zoals het spreekwoord zegt, geen plan overleeft het eerste contact met de vijand. Het is onduidelijk hoe isis, of de Syrische regering, zal reageren op een toenamen van de Amerikaanse luchtaanvallen. Ook is het niet duidelijk of de rebellengroepen die bedoeld zijn om de bufferzone te stabiliseren bereid zullen zijn om het spel mee te spelen.
Die groeperingen worden gedomineerd door islamisten en jihadisten, met inbegrip van de al-Qaeda-gelieerde Jabhat al-Nusra - niet precies de "gematigden islam" uit wiens naam de VS zou willen gaan bombarderen.
Bovendien, als Turkije een misrekening maakt tegen de Koerden en de binnenlandse supporters van isis, zou het land wel eens met een dubbele opstand geconfronteerd kunnen gaan worden.
Veiligheid van het land en een binnenlandse opstand voorkomen om de nationale belangen te verdedigen dat en het feit dat ze tussenbeide moeten komen om voor "het buitenland" te helpen verdedigen.
Op dit moment staan de Turkse en Koerdische strijders die vechten tegen islamitische staat militanten ook klaar om elkaar te bevechten.
De uitkomst van deze veelzijdige wedstrijd is onzeker. Maar de Turkse actie onderstreept wat is uitgegroeid tot een onofficiële axioma van de campagne tegen de islamitische staat: Het doel van de VS, het verslaan van de militanten islamitische terroristen, mag niet gaan leiden tot een onderling gevecht door de tegenstrijdige doelstellingen van haar bondgenoten in de strijd.
Turkse luchtaanvallen: Tegen wie zijn die eigenlijk gericht?
Turkije is begonnen met het bombarderen van doelen in zowel Syrië en Irak, maar ze zijn niet alleen bezig met het bombarderen van islamitische staat terroristen, de aanvallen zijn ook gericht tegen Koerdische strijders.
